Opowiadanie cz.7

Usiadłam koło Michaela. Jechaliśmy sami, za nami jechała reszta Jacksonów, innymi samochodami.
Mogliśmy spokojnie porozmawiać.
-Annie, z którego jesteś roku?- spytał Michael.
-Z 2184 roku.-Uśmiechnęłam się.
Zaczęłam się śmiać widząc szokowaną minę Michaela.
-Jak wygląda świat za 200 lat?
-Inaczej...-Zawahałam się.-Wszystko jest szare, puste niewiele jest zieleni, wszystko jest zabudowane.Ja miałam farta. Gdy byłam mała było więcej parków. Zawsze byłam inna, nie z tej epoki.Lubiłam biegać na dworze i rokoszować się słońcem świeżym powietrzem, a nie jak moi rówieśnicy tylko na   tabletach, komputerach, notebookach, laptopach, telefonach i wszystkim co sztuczne, grafixsowe, holograficzne i promieniotwórcze. Ja kochałam muzykę, taniec, śpiew ptaków i wszystko co naturalne, pierwotne. Pamiętam jak chodziłam do dziadka i słuchałam muzyki lat 90's, które odziedziczył po pradziadku.
To było cudowne. Niesamowite, inne. Bardzo lubię muzykę która różni się od naszych piskliwych i nienaturalnych skrzypów. Muzyki która za drugim razem gdy ją słyszysz ci się przejada.Kocham muzykę  z rytmem. Albo delikatną muzykę klasyczną.- Opowiadałam z ekscytacją, a jednocześnie smutkiem .- Zazdroszczę ci Michael, masz tu tyle zieleni, tyle kolorów nie tylko biel i czerń.
-To takie smutne, nasz świat nie może tak skończyć, gdzie miłość, dzieci bawiące się na podwórkach,  skaczące na skakankach grające w klasy i  szczęście. Piękno nie może zniknąć. Jehowa na to nie pozwoli.- powiedział zdruzgotany Michael.
-Ja wieże że będzie inaczej. Tu dzieci są szczęśliwe, wierzę że w naszych czasach też tak będzie. To co dzieje się w moich czasach to tylko okres przejściowy. Wierzę że ludzie wrócą do swoich korzeni.
Michael się uśmiechną.
-Tak sadzisz?
-Tak tu jest cudownie, ludzie nie zrezygnują z tego, nie zapomną.Oni nie mogą o tym zapomnieć,  ja nie zapomnę.
Gdy dojechaliśmy na plan Pepsi było już ciemn. Weszliśmy do sporego budynku w środku spotkaliśmy się wszyscy: Michael, Tito, Jackie, Jermaine, Randy, Marlon, tata Michaela i ja.
Tata Michaela porozmawiał z kimś i poszliśmy do garderoby za wielką sceną na piętrze. Ja stałam za kulisami. Reżyser jeszcze coś tłumaczył Michaelowi i jego braciom. Zrobiono kilka ujęć. Michael z braćmi śpiewa i tańczy, lepiej od braci, z niezwykłą zwinnością, gracją. Tak jak by rytmy ni zawładnęły, kierowały nim jak marionetką. To było niezwykłe. Aż nadeszła scena z bombami magnezjowymi, wszystko stało się tak szybko. Michael schodzący po schodach, wybuch, dym i ogień na włosach Michaela. Zaczęłam krzyczeć i biec w jego stronę. Zaczęłam gasić płomień rękoma razem z innymi którzy przybiegli. Płakałam, tak bardzo bałam się o Michaela. Ktoś wezwał pomoc. Pogotowie przyjechało kilka minut później.
Tak bardzo się bałam, biegłam za sanitariuszami, chciałam wejść do karetki.
-Nie możesz wejść. -zatrzymał mnie jeden z sanitariuszy.
Stanęłam jak zamurowana.
-Annie, choć pojedziesz z nami.- powiedział do mnie Jackie, który stał za mną.